Ik ben mama van een zoon van 16 en een dochter van 12. Omdat mijn dochter heel onzeker is, ben ik op zoek gegaan naar een assertiviteitstraining voor haar. Ik ging bewust niet op zoek naar een groepstraining, want ik was bang dat ze het dan niet zou durven. Misschien kon dat later wel, maar nu nog niet. Via Google kwam ik terecht bij Ik zeg stop. Ik heb een afspraak gemaakt met Angela en samen met mijn dochter ben ik naar haar toe gegaan. We hadden een heel prettig gesprek. Mijn dochter voelde zich ook meteen op haar gemak bij haar. We hebben gelijk afspraken gemaakt over een individuele Coole Kikker-training. Er was op dat moment gelukkig geen wachtlijst, dus de eerste sessie kon al een week later plaatsvinden. Ik was blij dat we iemand hadden gevonden waarbij we ons allebei op ons gemak voelden. Toen we naar buiten liepen, nam Angela mij nog even apart en zei ze dat het wellicht ook prettig was voor mij om een keertje alleen bij haar langs te gaan. Ik was een beetje verbaasd toen ze dat zei, maar tegelijk gaf het me ook een goed gevoel.
Enkele weken laten ben ik naar haar toe gegaan, alleen. Ze vertelde me dat het goed ging in de sessies van mijn dochter. Dat had ik zelf gelukkig ook al gemerkt. Vervolgens stelde ze me een heel eenvoudige vraag: “En hoe gaat het met jou?” Heel even wilde ik gewoon een standaard antwoord geven van “prima hoor en met jou”. Maar iets in haar blik en de manier waarop ze het vroeg, maakte mij nieuwsgierig. Daarom vertelde ik haar eerlijk dat ik het heel erg lastig vond om te zien dat mijn dochter zo onzeker was. Dat het me pijn deed te zien dat ze in de klas werd buitengesloten. Dat ik zo erg vond dat haar hetzelfde overkwam als wat mij vroeger was overkomen. Ik had dit nog nooit aan iemand verteld…
We hebben vervolgens een lang en intens gesprek gehad. Als moeder tot moeder, maar vooral als mens tot mens. Twee mensen die zonder woorden begrepen wat we bedoelden. Die zonder uitleg de pijn, het verdriet en de eenzaamheid erkenden van er niet bij te mogen horen. Ze vertelde me over de lange weg die zij heeft afgelegd om in zichzelf te gaan geloven en haar diepe motivatie om nu anderen te helpen. En ik vertelde haar over mijn pad. Met de ups en downs.
Dank je wel Angela, voor dit gesprek. Je had meteen duidelijk gemaakt dat je geen psychologe of therapeute was (hoewel je me wel enkele heel goede professionals kon aanbevelen), maar dat was niet nodig. Ik had gewoon behoefte om een keer met iemand te praten die me begreep, met weinig woorden maar vooral met veel begrip.
Moeder, 38 jaar